بویی از خاک و خون... بویی از شهادت!!!!
ما نسل سومی ها اگه بخوایم با فضای دوران جنگ وجبهه باتوجه به سن وسالمون آشنا بشیم راهی به جز شنیدن وخوندن ودیدن وقایع از زبون و قلم اهلش نداریم. حالا اینکه اونها جانب امانتو رعایت میکنن یا نه یه بحثیه!
اهالی قلم سعی دارن تاحدی دین خودشون رو با کتابهایی مثل سفرسرخ، دا،بابانظر ،نسیم تقدیر، شطرنج با ماشین قیامت، سفر به گرای 170درجه وفرمانده و...ادا کنن وگوشه ای از واقعیت ها رو بیان کنن.
یکی دیگه از این راوی ها فیلم هایی ست که از اون دوران ساخته میشه...بی انصافیه که بگیم فیلمی ساخته نشده و در حق فیلمهایی مثل دوئل و روزسوم و...ظلم میشه.
در مورد چندتا فیلم صحبت می کنیم : از فیلم "همچو سرو"شروع می کنیم. این فیلم چقدر به واقعیت نزدیکه؟ آیا واقعا فضای جبهه اینطور آزاد ودغدغه های فرمانده ها و نیروها این چیزها بوده؟ کاشکی یکی باشه که به این ها بگه اون رزمنده ها و فرمانده ها یی که ما وصفشون رو از زبون هم رزم هاشون شنیدیم وقت رفتن از خانواده شون که همه ی زندگیشون بوده دل می کندند و بعد راهی جبهه می شدن. یکی از دوستان شهید کاوه تعریف می کنن :" شهید بعد شش، هفت ماه به مشهد اومده بودن ولی وقت نکرده بودن به خونواده شون سر بزنن، من شاکی شده بودم و وقتی ایشون رو دیدم با ناراحتی گفتم: حق بود سری هم به خانواده ات می زدی بعد می رفتی!! اشک تو چشمای شهید جمع شد وگفت: می ترسیدم کار خودم رو به امر الهی ترجیح بدم." حالا تو این فیلم چی رو می خوان نشون بدن ؟؟ جز رابطه زن وشوهر توی به اصطلاح جبهه جنگ میون نیروهایی که از خونه وخانواده دورن؟ بابا یکی نیست بهشون بگه، فرمانده، شهید همت وقتی غذای بهتر از رزمنده ها رو براشون می آوردن،پس می فرستادن وهمیشه در خط مقدم جبهه بودن...اینجوری ها بوده چه برسه به اینکه بخوان تو جبهه...
بریم سراغ فیلم "دموکراسی تو روز روشن" خیلی خوبه که کارگردان ومشاورساخت این فیلم بگن از کدوم فرمانده دفاع مقدس الگو برداشته شده؟؟حالا که دارن زحمت می کشن وفیلم خدا پیغمبری می سازن، چرا تقلید از فیلم هالیوودی "ماتریس"!! تاحدی که حتی ظاهر فرشته مرگ هم شبیه ظاهر بازیگر اون فیلمه... حرفهایی که حاج آقا مقدسی تو فیلم گفته بود: "از موقعی که من اینجا اومدم هیچ شهید شهریی نیاوردن. " منظور از شهید شهری، شهید عملیات تروریستی ست. آیا این جز زیر سوال بردن شهیدان صیاد شیرازی و دکتر علی محمدی و دکتر شهریاری و خیلی از شهدا نبود؟ فرمانده ستوده فیلم رو فردی پر از اشتباه و ریاکار نشون دادن!! آیا این درسته که چشم روی خیلی از کارهای خالصانه فرمانده ها در خود جبهه ببندیم اشتباه فرمانده این فیلم رو پررنگ کنیم؟ اگه کارهای رزمنده ها خالصانه نبوده پس چطور تو اروندی که تو شبانه روزهمیشه دوبار جزر ومد میشه،توی عملیات والفجر8، تو شب عملیات فقط یکبار اتفاق می افته؟؟ چطور تو عملیات فتح المبین تو آسمون صاف یه تیکه ابر سیاه نه چندان بزرگ میاد دقیقا بالای سر نیروهای ما وجلوی دید دشمن رو میگیره ومانع از لو رفتن عملیات میشه؟؟ چطور تو شب عملیات بیت المقدس بارون میاد دید دشمن رو کم می کنه و با وجود کمی فاصله نیروها راحت عبور می کنن؟ واقعا همه ی این ها اتفاقیه؟ آیا میشه خداوند حامی فرمانده ای مثل ستوده باشه؟ آیا این بی انصافی درحق فرمانده هایی مثل شهیدان همت و متوسلیان وباکری ها وخرازی نیست؟کاشکی یکی بود درمورد واقعیت هایی که مدارکشون هست فیلم می ساخت.
حالا فیلم ستایش...شاید اشکال از توقع ما باشه!! همچین فیلم رو با زمان جنگ مقارن کردن که فکر کردیم چی می خوان بگن!! پدر خانواده تو فیلم که فرد مذهبی اون دورانه، تو بحبوحه ی جنگ تو خونه اش نشسته و به پسرش امر می کنه بره جبهه و مقاومت کنه و فارغ از امور کشور و جنگ وتحریم ها، داره فکر می کنه چه کار کرده که بچه هاش اینجوری شدن! آیا واقعا اینطور بوده، پس جبهه ها رو کی پر می کرده، به فرض هم چنین افرادی بودن، آیا تنها نشون دادن این جور افراد یک طرفه به قاضی رفتن نیست!! تو فیلم طوری نشون داده که انگار فقط یه عده سرباز موظف بودن برن جبهه، یه تعداد تن در می دادن ودو سال رو تموم می کردن وبرمی گشتن وبعد همه ی دوران جبهه و دفاع از خاک کشورشون رو می بوسیدن و می ذاشتن کنار وبعد می رفتن دنبال زندگیشون ویه تعداد دیگه هم فرار می کردن و آخرش هم با ندانم کاری جونشون رو از دست می دادن، چه تعداد از این افراد وجود داشتن؟!! چرا نوجوون 12،13 ساله ای رو نشون نمی دن که مادرش تعریف می کنه : بی اجازه خونواده سن شناسنامه ای خودش رو دستکاری می کنه ، با وجود اینکه پدر و برادرهای بزرگترش در جبهه حضور داشتن خودش رو راهی جبهه می کنه... این جور آدم ها کم نبودن. خیلی از جوون ها از خانواده های چه مرفه چه غیرمرفه، چه مذهبی وچه غیرمذهبی با چه شور واشتیاقی وارد جبهه می شن...
اگه اینا می خوان با این فیلم ها دفاع مقدس رو تعریف کنن،بااین اوصاف به قول یکی از دوستان کاشکی سینمای دفاع مقدس همیشه تو رکود باشه...
.jpg)
وقت است که باده ی خطر برداریم // دل! ای دل من! رخت سفر برداریم //گفتند: که می رسیم، ما نیز اگر // تنها دو سه گام بیش تر برداریم...